Soms is het beter niet te lachen, maar o wat kan het moeilijk zijn om die lach in te houden. Gisteren stond Juul op de mat. Ik kan Juul 3 x waarschuwen en alle drie de keren kijkt ze me vriendelijk aan en gaat gewoon verder met een grote grijns op haar gezicht. Op zich wel grappig, maar toch even tijd om haar een paar minuutjes op de mat te zetten. Op de mat gaat ze staan mokken, soms zelfs schreeuwen en een beetje dramatisch doen. Wanneer ik haar weer kom halen maakt dat drama meteen plaats voor een hele ondeugende glimlach. Ik vraag haar of ze nu wel gaat luisteren, normaal zegt ze dan een keer ja, sorry en geeft een dikke kus, maar nu niet. Nu gaat het alleen maar "T'is dat papa? T'is dat papa? T'is dat papa?" Ze wijst naar mijn voorhoofd en ik begrijp gelijk wat ze bedoelt. Ik was die dag wakker geworden met een enorme pukkel op mijn voorhoofd. Ik kan mijn lach met moeite inhouden. Nadat ze eindelijk mijn vraag heeft beantwoord leg ik haar uit dat ik een puistje op mijn voorhoofd heb. Vandaag tijdens het eten ging het weer niet helemaal zoals ik wilde. Juul luisterde niet en zat haar zus te pesten. Na meerdere keren te hebben gewaarschuwd heb ik haar weer op de mat gezet. Daar ging ze natuurlijk weer mokken en drama maken tot ik haar kwam halen. Ik vraag haar net als gisteren of ze nu wel gaat luisteren. Vervolgens begint ze weer te grijnzen en wijst naar mijn voorhoofd, "Papa puistje, papa puistje, papa puistje!" Het punt dat ik mijn lach niet meer kan inhouden is nu echt bereikt. Juul heeft iig iets geleerd van dat op de mat staan, niet wat ik voor ogen had, maar ze weet nu wel wat een puistje is!