Aan tafel hoor ik nog wel eens mezelf praten, terwijl ik niks zeg. Het is Daan die zegt: 'Papa dat lust ik niet, echt niet!' In mijn eigen reactie hoor ik mijn vader terug. 'Je hebt het niet eens geproefd, proef eerst eens en dan kun je pas vertellen of je het wel of niet lust. Als je het echt niet lust hoef je het niet te eten, maar proef iig even.' Het is zo grappig om jezelf bewust te zijn van hoe de dingen veranderen. Zo'n 30 jaar geleden zat ik op de stoel van Daan met dezelfde tekst. Als ik iets niet kende dan lustte ik het per definitie niet, zonder het geprobeerd te hebben. Nu 30 jaar later realiseer ik me dat ik een hoop van mezelf terug zie in mijn meisjes. Het is vaak alsof er een spiegel voorgehouden wordt. Zo ook met eigenwijsheid. Ze kunnen allebei zo eigenwijs zijn, niet normaal. Maar hoe kan het ook anders, ik weet gelukkig maar al te goed waar dat vandaan komt :) Eten wil dus nog wel eens een strijd zijn, maar nooit als we pasta eten. Er wordt altijd eerst een bord met pasta en saus gegeten. Als dat op is volgt er altijd dezelfde vraag: 'Papa mag ik een schoon bord pakken en als toetje alleen pasta, zonder saus?' Als de pasta dan ook nog eens penne zijn is het verhaal helemaal compleet. Daan knutselt klauwen van haar handen en eet de pasta van haar vingers.