Vorige week keek ik uit het raam en zag in de verte twee luchtballonnen voorbij komen. Ik riep Juul, en wees haar op de luchtballonnen. Meteen stond ze enthousiast voor het raam te stuiteren... 'kijk papa luchtballon... luchtballon papa. Ze werd er helemaal blij van. Ze bleef maar roepen en heen en weer lopen, volledig gefocust op die ballonen. Het was donker aan het worden buiten en de luchtballonnen verdwenen snel achter de bomen. 'Luchtballon in de boom verstopt papa, luchtballon verstopt.' Ik vertelde dat de luchtballonnen weg waren nu. Eigenwijs als ze is wilde ze het maar niet geloven. 'Nee, luchtballon in de boom verstopt. Naar buiten, papa? Luchtballon kijken?' Ja waarom niet dacht ik, dan snapt ze misschien dat die ballonnen echt weg zijn. Eenmaal buiten wilde ze nog steeds niet geloven dat ze weg waren, ze bleef maar roepen: 'luchtballon in de boom verstopt.' Binnen heeft het haar nog bijna een half uur bezig gehouden. Dit is een van de vele uitdrukkingen die ze had terwijl ze maar naar buiten bleef staren op zoek naar die ballonnen. De gezichten die ze in die 30 min. trok zeggen zoveel meer dan een paar woorden. Tsja, en wat zal ik nou de volgende keer doen als ik weer luchtballonnen zie?