Je weet het als je kinderen hebt, de kans is groot dat je een keer op de eerste hulp belandt. Afgelopen dinsdag, ik had net de auto in de straat geparkeerd en stond met iemand te praten. Ineens kwam mijn schoonmoeder aanrennen, 'Frans, Daan is gevallen!' Aan haar gezicht kon ik zien dat het serieus was. Ongeveer twee minuten eerder was Daan met haar fiets gevallen. Sinds twee weken fietst ze zonder zijwielen, ze reed met Amber en Juul naar huis, en had nog 100 meter te gaan. Terwijl ze door een plas wilde fietsen ging het mis.

Toen ik binnen kwam zat Daan op de aanrecht, te gillen van de pijn, haar gezicht onder het bloed. Wat we konden zien was dat haar lip kapot was en dat er twee tanden uit waren. We zijn meteen naar de eerste hulp gereden. In de auto werd Daan al wat rustiger. We kregen het over de tandenfee en ook over de frietjes die ze nu waarschijnlijk met de tanden op elkaar haar mond in zou kunnen schuiven. Eenmaal in de wachtkamer probeerde ze wat te zeggen, praten ging erg moeilijk, het duurde dus ook even voor ik haar verstond. 'Papa, krijg ik nu twee muntjes?' 'Hoezo twee muntjes?' vroeg ik. 'Nou omdat ik twee tanden eruit heb, krijg ik dan twee muntjes van de tandenfee?' Kinderen kunnen toch zo lekker nuchter zijn.

Haar lip was te dik om te hechten, na wat schoonmaak werkzaamheden, een zetpil en een paar hechtpleisters konden we huiswaarts. Thuis bleek dat twee mensen uit de buurt, die erbij waren toen het gebeurde, terug naar die plek gegaan zijn en Daan haar tandjes hadden gevonden. Een akelig gezicht, twee tanden, met wortel en al in een boterhamzakje. Daan had er gelukkig minder moeite mee, voor ik het wist stond ze met haar eigen tanden in haar hand klaar om ze in haar tandendoosje te doen. Daarna wilde ze wat bekenden uit de straat haar tanden laten zien.

De volgende dag zijn we 's ochtends naar haar klas gegaan, Daan wilde ook graag in de klas laten zien wat er gebeurd was. Eenmaal thuis ging het wat minder, we zouden nog een cadeau gaan halen maar ze wilde niet meer mee, dat zei al genoeg. Ze klaagde over misselijkheid en wilde naar bed. Na een uurtje slapen werd ze spugend wakker. Sinds de avond ervoor had ze nog nauwelijks gedronken en al helemaal niet meer gegeten. Het beetje water dat ze op had was er nu weer uit. Vervolgens ging ze weer slapen en wederom na een uur werd ze spugend wakker. Dit ging even zo door. Reden om de huisarts te bellen. 'Zolang ze helder is kan het geen kwaad, hou haar goed in de gaten en vannacht elk uur wakker maken' was het advies.

's Middags was het spugen nog steeds niet over, ze wilde uit bed en op de bank zitten. Op de bank zat ze alleen maar voor zich uit te staren, zag lijkbleek en reageerde nergens op. Dat laatste bleef maar aanhouden, geen reactie, alleen maar staren. Wat ik ook probeerde ze reageerde niet. Reden om nu de huisartsenpost te bellen. Die lieten ons gelijk langskomen, gelukkig. Het spugen was nog steeds niet over. Na wat testjes waar ze goed op reageerde zat het de arts toch nog niet helemaal lekker. 'Ik denk dat het allemaal wel meevalt, maar ik wil toch graag dat jullie voor de zekerheid langs de kinderarts gaan.' De kinderarts zit in een ander ziekenhuis, vijf minuten rijden. Daan vond het allang niet leuk meer en het spugen ging nog steeds door. Eenmaal daar werd ze weer onderzocht, nu door de assistent arts. Ook hier hadden ze dezelfde conclusie, 'alles ziet er goed uit, waarschijnlijk niks ernstigs aan de hand. Wel willen we haar ter observatie een nachtje in het ziekenhuis houden.' De kinderarts zelf zou ook nog komen kijken. Daan kreeg een eigen kamer en daar was het wachten tot de kinderarts kwam. Aangezien ze al sinds de vorige dag niet meer gegeten en gedronken had wilde hij haar een infuus of een sonde geven om aan te sterken.

Daan zag er ondertussen ook steeds slechter uit, ingevallen oogjes, helemaal wit en logischerwijs behoorlijk uitgeput. Ze kozen uiteindelijk voor de sonde. Die sonde plaatsen is niet tof, en gelijk moest ze weer spugen. Daan was kwaad en riep alleen maar 'haal dat ding eruit, ik kan niet slikken!'. Na een kwartier viel ze gelukkig in slaap. Ik hoopte dat ze bleef slapen zodat ze niets zou merken van die sonde en een beetje rust kon krijgen. Helaas, na een uur werd ze weer spugend wakker en na het spugen viel ze weer in slaap. Zou ze nu dan blijven slapen? Nee hoor, ze bleef maar wakker worden en spugen. Het was ondertussen duidelijk dat de sonde niet ging werken. Om twaalf uur 's nachts werd er besloten om toch een infuus te plaatsen. Het plaatsen ging erg makkelijk en binnen de minuut viel ze in slaap op de tafel in de behandelkamer. Ze was zo gesloopt ondertussen. Nu moest ze alleen nog wakker gemaakt worden om de sonde te kunnen verwijderen. Eruit ging gelukkig een stuk makkelijker dan erin. Eindelijk kon ze nu echt een poging gaan doen om te slapen. Eenmaal terug in haar kamer, nog voordat het infuus was aangesloten lag ze alweer te pitten. Die nacht is ze nog wel geregeld wakker geworden, maar alleen omdat ze telkens dorst had. Vanaf dat punt heeft ze ook niet meer overgegeven.

De volgende dag was een wereld van verschil. Zo snel als dat ze achteruit kunnen gaan zo snel kan het ook weer beter gaan. Daan zag een stuk minder bleek, keek weer beter uit haar ogen en had alweer wat praatjes. Om naar huis te mogen wilde ze eerst zien dat Daan zou drinken en niet meer zou overgeven. Aan het begin van de middag mochten we weer naar huis. Haar eerste officiele ziekenhuisbezoek zat er gelukkig weer op.

Gisteren moest Juul opgehaald worden. Daan vroeg aan Amber: 'Mama ik kan toch goed fietsen?'. 'Tuurlijk kun je goed fietsen' was het antwoord. 'Dan wil ik op mijn eigen fiets.' Je houdt je hart vast op zo'n moment maar weet tegelijk dat je haar met die angst niet moet lastig vallen. Bij het opstappen zei ze: 'Oh even wennen hoor.' Maar eenmaal aan het fietsen riep ze al glunderend: 'Aaahhh lekker!'

's Avonds hebben we frietjes gegeten. Ons gesprek onderweg naar de eerste hulp was Daan blijkbaar nog niet vergeten. Ze zat haar halve bakje friet naar binnen te schuiven met haar tanden op elkaar. Bij elk frietje riep ze 'Kijk eens wat ik kan!'