Kinderen zijn leuk! Vooral de eenvoud van het brein op jonge leeftijd. Neem bijvoorbeeld verstoppertje spelen. Je doet je handen voor je ogen en je bent onzichtbaar. Op zich niet gek, jij kunt de anderen niet zien, dus zullen ze jouw ook niet meer zien. Zo gaat het ook in bed. 's Ochtends komt er iemand je kamer binnen. Snel trek je de deken over je heen en je bent verstopt. Dat de deken beweegt maakt niet uit, net zo min als het gegiechel dat er onder vandaan komt.

Juul had pas geleden een leuke variant. Ze had de muts van haar zus over haar hoofd getrokken, geheel in de veronderstelling dat ze onzichtbaar was. Niets was minder waar. Een mooi moment om even vast te leggen.

Ik hield me van de domme en vroeg: "Juul, wat ben je aan het doen?" Als reactie hoorde ik alleen wat gegniffel. "Juul wat ben je aan het doen?" vroeg ik nogmaals. "Niets!" was nu haar antwoord. "Ah oke, ik dacht even dat je in je neus stond te peuteren" reageerde ik weer. De grote grijns die daar op volgde kon ik nog net onder die muts vandaan zien komen.